نرگس صرافیان (طوفان)

برای آرزوهایی که داریم، برای حالِ خوبی که آرزو داریم

و برای دردهایی که برای کشیدنشان طاقتی نداریم!

بیا دعا کنیم که آسمانِ دلِ این مردم، میزبانِ رنگین کمانِ همدلی شود

و لب‌هایشان همیشه بخندد، پروانه‌های اعتماد، روی گل‌های دوستی بنشینند

و درختانِ تحول، جوانه بزنند.

دعا کنیم که آدم‌ ها هر روز مهربان‌تر شوند و در مقابل تفاوت‌های هم، صبورتر...

بیا برای حالِ خوبِ جهانمان کمی دعا کنیم

که خدا آماده است برای شنیدن، جهان آماده است برای تغییر و انرژی‌ های خوب، آماده‌اند برای معجزه.

‌گاهی اوقات باید تمامِ مشغله هایت را زمین بگذاری ،

سراغِ بهترین آدم های زندگی ات بروی و برایِ بودن و برایِ خوب بودنشان از آنها تشکر کنی.

بگویی چقدر دوستشان داری و چه خوب که هستند و انگیزه ی خوشبختیِ تو اند،

چه خوب که با نگاهی ، لبخندی یا کلامی ؛ دلت را به بودنت گرم می کنند.

که عاشقِ خودت می شوی ، جوری صدایت می کنند ؛

که جان می گیری و جوری هوایت را دارند ؛

که خیالت از تمامِ راه هایِ رفته و نرفته ی زندگی ات تخت می شود .

با حضورشان ؛ نه از تاریکی می ترسی ، نه از سقوط ... و نه از گم شدن!

تا باشند، انگیزه باشند و تو را خوشبخت ترین آدمِ رویِ زمینت کنند.

بعضی ها، بزرگ ترین دلخوشیِ آدم اند؛

همین که هستند خوب است، همین که بمانند، کافی ست!

حوالی خدا