رفته بودی که بیایی...
چِقَدر طول کشید...
راستش را بخواهم بگویم...یک بغضی توی گلویمان نزدیک یکسال است گیر کرده که با هیچ گریه‌‌ای نمی‌ترکد...همه جا انگار یک چیزی کم است...همه‌ی روزها و لحظه‌ها و مکان‌ها تو را کم دارند...فرمانده...می شود برگردی و دلیل شادی و دلخوشی ما شوی...
تو در همه زبان ها...ترجمه لبخندی...
راستی آن‌هایی که مدعی ایجاد صلح در جهانند معنای صلح و لبخند را نمی دانند...فرمانده‌ی صلح و لبخند خودت بودی فرمانده...که گریه مظلومانِ جهان را با یاری‌شان...به لبخند تبدیل کردی...